Wat als ...
Vannacht werd ik wakker met de gedachte: "Moest de Mannaz School veertig jaar geleden hebben bestaan, dan zou mijn leven er heel anders hebben uitgezien".
En dat zou ook zo geweest zijn.
Omdat mijn ouders hun dochter een 'goeie opvoeding' wilden geven, stuurden ze mij naar een deftige katholieke nonnenschool. In die tijd was er nog 1 non die les gaf (en gevreesd werd door de hele school) en hadden we ook een zuster directrice. Ik werd op school beschouwd als een kwebbelaar en een kwikkelgat. Zwijgen en stil zitten was niet mijn ding. Gelukkig hadden we nog nooit gehoord van ADD en ADHD. Alle kinderen op mijn school waren verschillend, de ene iets stiller dan de rest, de andere wat luider. De ene was speelser en kon moeilijk stilzitten, de andere een dromer. Maar we waren allemaal 'normaal'.
In het eerste leerjaar stuurde de juf mij regelmatig de speelplaats op met een grote kartonnen tong bengelend aan mijn nek, en mijn mond dicht geplakt met plakband. Niet dat het veel geholpen heeft :-) Maar mijn 'imago' op school was wel gevormd. Het tweede leerjaar was heerlijk. We hadden een juf die net zo druk en gek was als ik zelf. Van het derde leerjaar weet ik alleen nog dat ik uren in de hoek heb doorgebracht met mijn handen op mijn hoofd, meestal huilend en vol onbegrip. Het vierde jaar was lol scheppen, want mijn nichtje zat bij mij in de klas. Toen er op school geld werd opgehaald voor de missies besloot ik samen met een paar vriendinnen langs alle huizen te gaan om geld op te halen. Toen de directrice ons 's ochtends op het matje riep omdat een dame haar had opgebeld was het hek van de dam. We werden alle drie gestraft omdat we het imago van de school hadden geschonden. Neen, geen "wat lief van jullie dat jullie zo'n hoop geld hebben opgehaald," maar "schande dat jij deel uitmaakt van deze school". Tot op vandaag begrijp ik het nog steeds niet goed. Maar op dat moment veranderde er iets in mij en verloor ik het respect voor mijn directrice.
In de vijfde klas hoefde het voor mij dus allemaal niet meer. Ik weigerde mee te werken en maakte geen huiswerk meer. Aan mijn imago van "moeilijk, lastig kind" kon nog weinig toegevoegd worden. Logisch dus dat ik in de zesde klas "geplaatst" werd bij de moeilijkste juf op school en de eerste dag van het schooljaar werd onthaald op het welkomstwoord:"ik zal je wel klein krijgen". Gevolg: op heel het schooljaar had ik drie keer speeltijd. Alle anders speeltijden bracht ik door in de klas: straf schrijvend.
Het eerste middelbaar werd een even grote ramp en tegen het einde van het jaar was mijn moeder het wellicht zo zat om iedere keer weer te moeten aanhoren hoe hopeloos haar dochter wel was dat ze een voor haar gigantisch drastisch besluit nam en mij op een andere school inschreef: het Atheneum.
Een nieuwe wereld ging voor mij open: jongens! Uitdaging, competitie, humor en gezelligheid. Leraren waren ofwel je medestander of een gewillige prooi. Ik was geliefd, want had in de loop van mijn lagers school kwaliteiten ontwikkelt die door mijn klasgenoten enorm werden gewaardeerd.
De laatste jaren verzeilde ik in de richting Menswetenschappen. Een kleine redelijk hechte kliek. Een team in kattenkwaad, maar ook in er zijn voor elkaar, samen lol maken, samen lachen, samen huilen.
Ik ben heel blij en dankbaar voor de groep waar ik toen in terecht kwam. Voor het eerst in mijn leven ging ik graag naar school. (jaja, ook omdat mijn lief bij mij in de klas zat). Maar 't was toch zonder spijt dat ik de deur van de middelbare school achter mij dicht gooide en vertrok zonder er ooit nog 1 voet binnen te zetten.
De meerderheid van mijn vrienden was dan ook met uiterste verstomming geslagen toen ik na mijn universitaire studies besliste om naar de normaalschool te stappen. En eerlijk gezegd, dat ik nog degene was die zich er het meest over verbaasde. Ik had minstens een jaar te 'vullen' voor ik in Oxford werd toegelaten. Dus werd ik 'juf'. En vraag me niet waarom ... ?
Het werden opnieuw twee zware jaren. Elke dag om 10 na 8 op school zijn (ook op vrijdag ochtend!!), terecht komen in een groep die stukken jonger is. En het ergste van alles: stage doen, waarbij iedereen op je vingers komt kijken. Heerlijk voor een hooggevoelige onderpresteerder! Maar we hebben het overleefd en na twee interims in het zesde leerjaar ook meteen weer beslist beslist om "nooit nog" voor een klas te staan.
Tja wat zegt het spreekwoord? "Zeg nooit, NOOIT" :-)
Dus droomde ik in stilte jarenlang van een "andere" school, een leuke school, een knusse school, een school omgeven door groen. Een school waar hooggevoeligen zich thuis voelen.
En ik was niet alleen. Want net dit was ook al heel lang de droom van Jan Camus.
Tijdens een workshop in La RiPoSa zat ik beneden wat dingen op papier te krabbelen, zoals ik regelmatig doe. Schriften vol doelen en dromen. Tja, ik ben een eeuwige creator. Jan vroeg me wat ik aan het doen was en enkele minuten later waren we weg, weg van deze wereld, weg van La RiPoSa. De Mannaz School werd op papier geschapen.
We hadden weinig woorden nodig, weinig vergaderingen want onze gedachten zaten op één lijn. Het leek alsof de kosmos opgelucht adem haalde. Blij was. Eindelijk ...
Sindsdien zitten de plannen in een stroomversnelling en opent de school haar deuren op 1 september 2011. De echte details onthouden we je nog (erg hé). Hiervoor nodigen we je liever uit om zelf een kijkje te komen nemen in ons schoolgebouw.
Maar ondertussen kun jij iets doen wat wezenlijk is voor het bestaan van de school: lid worden van onze vzw. Je hebt twee mogelijk heden: sympathisant @ 50 euro per jaar en Vriend van Mannaz @ 500 euro per jaar. Het lidmaatschap geeft je tal van leuke voordelen. Klik op deze link om mee te vernemen! http://mannaz-hsp.webs.com/mannazvzw.htm
Alvast hartelijk bedankt! Want wellicht ben jij ook iemand van wie het leven er heel anders had uit gezien als jij je middelbare schooltijd had doorgebracht op een Mannaz School.
Op de site van de school kan je een iets meer uitgebreide schoolbrochure downloaden: http://mannazschool.webs.com/
En dat zou ook zo geweest zijn.
Omdat mijn ouders hun dochter een 'goeie opvoeding' wilden geven, stuurden ze mij naar een deftige katholieke nonnenschool. In die tijd was er nog 1 non die les gaf (en gevreesd werd door de hele school) en hadden we ook een zuster directrice. Ik werd op school beschouwd als een kwebbelaar en een kwikkelgat. Zwijgen en stil zitten was niet mijn ding. Gelukkig hadden we nog nooit gehoord van ADD en ADHD. Alle kinderen op mijn school waren verschillend, de ene iets stiller dan de rest, de andere wat luider. De ene was speelser en kon moeilijk stilzitten, de andere een dromer. Maar we waren allemaal 'normaal'.
In het eerste leerjaar stuurde de juf mij regelmatig de speelplaats op met een grote kartonnen tong bengelend aan mijn nek, en mijn mond dicht geplakt met plakband. Niet dat het veel geholpen heeft :-) Maar mijn 'imago' op school was wel gevormd. Het tweede leerjaar was heerlijk. We hadden een juf die net zo druk en gek was als ik zelf. Van het derde leerjaar weet ik alleen nog dat ik uren in de hoek heb doorgebracht met mijn handen op mijn hoofd, meestal huilend en vol onbegrip. Het vierde jaar was lol scheppen, want mijn nichtje zat bij mij in de klas. Toen er op school geld werd opgehaald voor de missies besloot ik samen met een paar vriendinnen langs alle huizen te gaan om geld op te halen. Toen de directrice ons 's ochtends op het matje riep omdat een dame haar had opgebeld was het hek van de dam. We werden alle drie gestraft omdat we het imago van de school hadden geschonden. Neen, geen "wat lief van jullie dat jullie zo'n hoop geld hebben opgehaald," maar "schande dat jij deel uitmaakt van deze school". Tot op vandaag begrijp ik het nog steeds niet goed. Maar op dat moment veranderde er iets in mij en verloor ik het respect voor mijn directrice.
In de vijfde klas hoefde het voor mij dus allemaal niet meer. Ik weigerde mee te werken en maakte geen huiswerk meer. Aan mijn imago van "moeilijk, lastig kind" kon nog weinig toegevoegd worden. Logisch dus dat ik in de zesde klas "geplaatst" werd bij de moeilijkste juf op school en de eerste dag van het schooljaar werd onthaald op het welkomstwoord:"ik zal je wel klein krijgen". Gevolg: op heel het schooljaar had ik drie keer speeltijd. Alle anders speeltijden bracht ik door in de klas: straf schrijvend.
Het eerste middelbaar werd een even grote ramp en tegen het einde van het jaar was mijn moeder het wellicht zo zat om iedere keer weer te moeten aanhoren hoe hopeloos haar dochter wel was dat ze een voor haar gigantisch drastisch besluit nam en mij op een andere school inschreef: het Atheneum.
Een nieuwe wereld ging voor mij open: jongens! Uitdaging, competitie, humor en gezelligheid. Leraren waren ofwel je medestander of een gewillige prooi. Ik was geliefd, want had in de loop van mijn lagers school kwaliteiten ontwikkelt die door mijn klasgenoten enorm werden gewaardeerd.
De laatste jaren verzeilde ik in de richting Menswetenschappen. Een kleine redelijk hechte kliek. Een team in kattenkwaad, maar ook in er zijn voor elkaar, samen lol maken, samen lachen, samen huilen.
Ik ben heel blij en dankbaar voor de groep waar ik toen in terecht kwam. Voor het eerst in mijn leven ging ik graag naar school. (jaja, ook omdat mijn lief bij mij in de klas zat). Maar 't was toch zonder spijt dat ik de deur van de middelbare school achter mij dicht gooide en vertrok zonder er ooit nog 1 voet binnen te zetten.
De meerderheid van mijn vrienden was dan ook met uiterste verstomming geslagen toen ik na mijn universitaire studies besliste om naar de normaalschool te stappen. En eerlijk gezegd, dat ik nog degene was die zich er het meest over verbaasde. Ik had minstens een jaar te 'vullen' voor ik in Oxford werd toegelaten. Dus werd ik 'juf'. En vraag me niet waarom ... ?
Het werden opnieuw twee zware jaren. Elke dag om 10 na 8 op school zijn (ook op vrijdag ochtend!!), terecht komen in een groep die stukken jonger is. En het ergste van alles: stage doen, waarbij iedereen op je vingers komt kijken. Heerlijk voor een hooggevoelige onderpresteerder! Maar we hebben het overleefd en na twee interims in het zesde leerjaar ook meteen weer beslist beslist om "nooit nog" voor een klas te staan.
Tja wat zegt het spreekwoord? "Zeg nooit, NOOIT" :-)
Dus droomde ik in stilte jarenlang van een "andere" school, een leuke school, een knusse school, een school omgeven door groen. Een school waar hooggevoeligen zich thuis voelen.
En ik was niet alleen. Want net dit was ook al heel lang de droom van Jan Camus.
Tijdens een workshop in La RiPoSa zat ik beneden wat dingen op papier te krabbelen, zoals ik regelmatig doe. Schriften vol doelen en dromen. Tja, ik ben een eeuwige creator. Jan vroeg me wat ik aan het doen was en enkele minuten later waren we weg, weg van deze wereld, weg van La RiPoSa. De Mannaz School werd op papier geschapen.
We hadden weinig woorden nodig, weinig vergaderingen want onze gedachten zaten op één lijn. Het leek alsof de kosmos opgelucht adem haalde. Blij was. Eindelijk ...
Sindsdien zitten de plannen in een stroomversnelling en opent de school haar deuren op 1 september 2011. De echte details onthouden we je nog (erg hé). Hiervoor nodigen we je liever uit om zelf een kijkje te komen nemen in ons schoolgebouw.
Maar ondertussen kun jij iets doen wat wezenlijk is voor het bestaan van de school: lid worden van onze vzw. Je hebt twee mogelijk heden: sympathisant @ 50 euro per jaar en Vriend van Mannaz @ 500 euro per jaar. Het lidmaatschap geeft je tal van leuke voordelen. Klik op deze link om mee te vernemen! http://mannaz-hsp.webs.com/mannazvzw.htm
Alvast hartelijk bedankt! Want wellicht ben jij ook iemand van wie het leven er heel anders had uit gezien als jij je middelbare schooltijd had doorgebracht op een Mannaz School.
Op de site van de school kan je een iets meer uitgebreide schoolbrochure downloaden: http://mannazschool.webs.com/
Reacties
Een reactie posten