Hooggevoeligheid - HSP

  Vandaag deel ik graag een artikel van de Blog pagina van  Karina Zegers de Beijl Enkele dagen dagen kreeg ik een artikel onder ogen dat mijn aandacht trok. Het betreft een doctoraalscriptie van B.D.H. de Jong uit 2010 doctoraalscriptie  waarin deze stilstaat bij het feit dat er voor wat Europa betreft vooral in Nederland steeds meer kinderen met een stoornis als AD(H)D en/of PDD-NOS worden gediagnosticeerd. De Jong vroeg zich af of dit te maken heeft met het “rugzakje” en de bijbehorende voordelen, of dat er misschien iets anders aan de hand is. Wat is, zo vraagt hij zich af, eigenlijk de relatie tussen hooggevoeligheid en AD(H)D en PDD-NOS? Is er in alle gevallen sprake van een stoornis? Wat duidelijk uit het onderzoek blijkt is dat hooggevoelige kinderen opvallend hoger scoren op ADHD en ADD, en ook op de problematiek van PDD-NOS, dan niet hooggevoelige kinderen. Bovendien bestaat er een sterke overlap in het gedrag van de HSP’ers en het...

door Marian van den Beuken Ik krijg nogal eens vragen over de relatie tussen klachten ten gevolge van trauma en hooggevoeligheidsklachten. Ik vind het een belangrijke vraag en tegelijkertijd ook iets van de orde van de kip of het ei.   Ik denk dat de klachten van hoog gevoelige mensen die chronisch overprikkeld en overbelast zijn, vaak overeenkomen met traumaklachten.  Ik wil niet op de stoel van een psychiater gaan zitten, maar ik vraag me wel eens af of op chronisch zwaar overbelaste HSP’s niet vaak de diagnose posttraumatische stressstoornis  van toepassing is. Alleen is het trauma dan niet een aan te wijzen gruwelijke gebeurtenis maar een langdurig blootstaan aan overbelasting van het kwetsbare zenuwstelsel door heftige prikkels van grovere aard, zoals lawaai, drukte, ruwe bejegeningen, negativiteit, een te grote diversiteit aan signalen als negatieve stemmingen, dubbele boodschappen, stress, te fel of te weinig licht, bepaalde voedings...

Drukke kinderen zijn er altijd geweest. Eind vorige eeuw waren ze volgens psychiaters biologisch gedegenereerd, vervolgens hadden ze emotionele problemen. Momenteel doet ADHD opgeld.   Een huisarts die op zijn spreekuur ouders met een overactief kind tegenover zich vindt, denkt anno 2001 meteen aan Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD). Dertig jaar geleden had de arts waarschijnlijk gevraagd: ‘Hoe gaat het eigenlijk in uw relatie?’.  Een psychiatrische aandoening als ADHD lijkt vanzelfsprekend, alsof ze er altijd al is geweest. Maar het tegendeel is waar. Door de jaren heen hebben medici en psychologen de meest uiteenlopende theorieën bedacht over het ‘afwijkende’ gedrag van zeer onrustige kinderen. En de ontwikkeling van die theorieën is niet alleen een gevolg van voortschrijdend wetenschappelijk inzicht, maar ook van sociale invloeden. Dat beweert de Italiaanse promovenda Maria Teresa Brancaccio in haar proefschrift: ‘But fidgety Phil/H...