Met hangende pootjes
Gisteren is mijn dochter weer voor de eerste keer naar school gegaan, na een maandje thuis zitten.
Ze keek er enorm naar uit en voor het eerst in jaren hoefde ik haar 's ochtends niet aan te sporen. Tien minuten voor de bus kwam stond ze al te trippelen in de gang, muts op en handschoenen aan.
Een heel wat minder enthousiast kind kwam 's avonds de woonkamer binnen. Hoe 't was op school? Ging wel. Of ik het een beetje naar mijn zin had? Ik heb op één van de kleintjes gepast.
Precies die antwoorden waar mijn voelsprieten van overeind komen. Geen leuke dag op school dus, of in elk geval, niet wat zij er had van verwacht. Je merkt aan heel haar fysieke uitdrukking dat ze teleurgesteld is.
En nu moet ik wachten. Wachten tot mijn hooggevoelig Aagje haar emoties met mij wil delen. Wachten tot zij er klaar voor is. Wachten tot ze het veilig genoeg vindt. Tot de vlinder op haar eigen tempo uit zijn coconnetje breekt. Het enige wat ik kan doen is observeren en haar de tijd en ruimte geven.
Vanochtend werd ze wakker met keelpijn en een 'ik voel me niet zo lekker mama' gevoel. Het feit dat het maar een half dagje is hielp niet zo veel. Dus vertrok ze, met hangende pootjes. Om 2 minuten later weer aan de deur te staan: bus gemist. Wat nu mama?
Dus heb ik haar maar langs een andere route naar school gestuurd. Met de tram. En toen ze de deur uitstrompelde maar getoond dat ik haar tranen niet zag.
Ik deel met je een wondermooi gedicht van Cornel van Noppen van haar website http://www.bas-info.org/nieuwetijdskinderen/
kwetsbaar
je bent zo kwetsbaar
zoals je in het leven staat
zoals je in het leven staat
zo snel verdrietig
over wat men doet en zegt
over wat men doet en zegt
woorden raken soms zo diep
maar de buitenwereld beseft dat niet
maar de buitenwereld beseft dat niet
woorden als scherpe messen
snijdend in je ziel
snijdend in je ziel
je hebt nog geen antwoord
kent nog geen vlucht
kent nog geen vlucht
's nachts
als je in bed ligt
als je in bed ligt
kun je niet loskomen
van je gevoel
van je gevoel
je voelt je eenzaam
hoort er vaak niet bij
hoort er vaak niet bij
doet altijd alles anders
dan zij
dan zij
maar op een dag
zal het anders zijn
zal het anders zijn
als je groot genoeg bent
en sterk
en sterk
dan durf je te zijn
wie je bent
wie je bent
Wat sneu. Ik denk weer aan mezelf, mijn schooltijd. Hoeveel moeite mij het kostte.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig heeft ze jou als moeder!
:-) Dank je wel!
BeantwoordenVerwijderen