Ik ben hooggevoelig
Vandaag graag een tekst van Miek, over het leven als HSP-er
Een stekende pijn trekt door mijn borst heen. Een steek van herkenning van de pijn die je kan hebben als je opgroeit. Alleen zijn in een wereld die jou niet begrijpt, is voor mij een herkenbaar fenomeen. Jarenlang ben ik alleen geweest. Jarenlang heb ik mij aangepast aan de patronen die er om mij heen golden. Keurig zat ik op verjaardagen. Elke keer dezelfde koetjes en kalfjes die langs kwamen in de kring net als de bekende blokjes kaas en plakjes worst. Jarenlang heb ik mij vrijwillig aangeboden de hond wel even uit te laten tijdens deze ‘feestjes’. Samen met de hond liep ik uren alleen.
Nog steeds verbaas ik mij niet op het moment dat iemand mij probeert te begrijpen. Voor velen ben ik een raadsel en zal ik dat blijven. Langzamerhand heb ik ook de drang wel opgegeven om door iedereen begrepen te willen worden. Ook het conformeren aan de diverse gedragsnormen, vormen en regels hoe het moet, lap ik steeds vaker aan mijn laars. Ik ben ik. Ik hou niet van verjaardagen of het in groepjes opzitten. Ik hou niet van sjieke restaurants en opgelegde regels. Ik ben een vrij mens en wie dat niet weet te waarderen, is welkom om te gaan.
Het mooie van hoogsensitief zijn is dat je jezelf zo goed kan inleven in die ander. Je ziet de ander vaak nog beter dan zij zichzelf zien. Als het zou moeten zou je van ieder het levenslied voort kunnen zingen met de juiste intentie van het goed willen doen. Maar… dat brengt je niet tot jezelf. Het brengt je in de huid van die ander.
Alleen zijn heeft mij iets moois gebracht. Ik ben de enige bewoner van mijn hoofd. De enige bewoner van mijn gedachten. De enige belever van mijn belevenissen. Alle kennis die ik opdoe, komt uit mijn leerlessen. Al die lessen ervaar ik in de stilte; de stilte van mijn zijn. De stilte die ik tegenkom als ik loop over het strand. Als ik struin door bos en duinen. Als ik mijn hand leg op de bast van een boom… voel ik de stroom. En dan weet ik… ik ben niet alleen. Wij zijn Al één!
Liefs,
Miek
020210
Nog steeds verbaas ik mij niet op het moment dat iemand mij probeert te begrijpen. Voor velen ben ik een raadsel en zal ik dat blijven. Langzamerhand heb ik ook de drang wel opgegeven om door iedereen begrepen te willen worden. Ook het conformeren aan de diverse gedragsnormen, vormen en regels hoe het moet, lap ik steeds vaker aan mijn laars. Ik ben ik. Ik hou niet van verjaardagen of het in groepjes opzitten. Ik hou niet van sjieke restaurants en opgelegde regels. Ik ben een vrij mens en wie dat niet weet te waarderen, is welkom om te gaan.
Het mooie van hoogsensitief zijn is dat je jezelf zo goed kan inleven in die ander. Je ziet de ander vaak nog beter dan zij zichzelf zien. Als het zou moeten zou je van ieder het levenslied voort kunnen zingen met de juiste intentie van het goed willen doen. Maar… dat brengt je niet tot jezelf. Het brengt je in de huid van die ander.
Alleen zijn heeft mij iets moois gebracht. Ik ben de enige bewoner van mijn hoofd. De enige bewoner van mijn gedachten. De enige belever van mijn belevenissen. Alle kennis die ik opdoe, komt uit mijn leerlessen. Al die lessen ervaar ik in de stilte; de stilte van mijn zijn. De stilte die ik tegenkom als ik loop over het strand. Als ik struin door bos en duinen. Als ik mijn hand leg op de bast van een boom… voel ik de stroom. En dan weet ik… ik ben niet alleen. Wij zijn Al één!
Liefs,
Miek
020210
met dank aan http://hoogbegaafd-hoogsensitief.hyves.nl/blog/
Reacties
Een reactie posten