Het sprookje van de prinses op de erwt

Er  waren eens een prins die zo graag een prinses wilde hebben, maar het moest een echte prinses zijn. Toen reisde hij de hele wereld rond om er een te vinden, maar overal kwam er iets tussen. Prinsessen waren er genoeg, maar of het echte prinsessen waren, daar kon hij nooit helemaal achter komen, altijd was er iets dat niet helemaal in de haak was. 

Maar op een dag stond er een meisje aan de poort.  Lieve hemel, wat zag ze eruit door de regen en het noodweer! Het water liep uit haar kleren en haren, bij de punt van haar schoen liep het erin en bij de hiel er weer uit; zij zei dat ze een echte prinses was. Ja, daar zullen we wel achter komen! dacht de oude koningin, maar ze zei niets. Ze ging haar slaapkamer binnen, nam al het beddengoed weg en legde een erwt op de bodem van het bed, nam toen twintig matrassen, legde die boven op de erwt en toen nog twintig veren bedden boven op de matrassen. Daar moest de prinses nu 's nachts op liggen. 's Morgens vroegen ze hoe ze had geslapen. "O, verschrikkelijk slecht!" zei de prinses, "ik heb de hele nacht bijna geen oog dichtgedaan! De hemel weet wat er in mijn bed lag. Ik heb op iets hards gelegen en ik ben over mijn hele lichaam bont en blauw! Het is afschuwelijk!"  

Toen konden ze zien dat het een echte prinses was omdat ze door de twintig matrassen en de twintig veren bedden heen de erwt gevoeld had. Zo teer van huid kon alleen maar een heuse … hooggevoelige zijn. 

Want dat is zo typisch aan hooggevoelig zijn: kriebeletiketjes in je ondergoed die je gek maken van de jeuk, de tikkende wekker waardoor je onmogelijk in slaap valt, zand tussen je tenen en in je haar, de mp4 speler op het hoofd van een man aan de andere kant van de treinwagon, blèrende muziek in je favoriete klerenwinkel.  En hoe kan je in godsnaam een synthese schrijven als alles even belangrijk is?  Of een super goeie voordracht geven terwijl ze met drie inspecteurs naar je staren?  Je concentreren op je toets terwijl en een dikke bromvlieg rond je hoofd cirkelt?

En soms gaat het ook echt wel fout … als je bv omgeven bent door mensen die geen idee hebben wat het is om hooggevoelig te zijn.  De grote meerderheid dus.  Of zoals de hooggevoelige het ervaart: de domme, gevoelloze en harde meerderheid.  Je voelt je niet aanvaard en onbegrepen.  Want wie wordt er nu wakker van een erwt?  Een freak! 

Dus trekt de prinses zich terug in haar torenkamer en weeft een web van fantasie. Een wereld waar het veilig is te zijn wie je bent.  Of rent ze achter iedereen aan en doet haar uiterste best om te bewijzen hoe ‘normaal’ ze is.  Ze slooft zich uit, cijfert zich weg, doet haar best en op een dag …is ze niet langer de prinses, maar Assepoester.  En spat de pompoen uiteen in haar gezicht.

Ze crasht.  Is radeloos…

Ziet geen uitweg meer …

En net als bij Doornroosje komt voor haar de donkere nacht van de ziel … 

Maar op een dag komt er een de jonge prins in ’t land.  Door liefde en eerzucht gedreven, besluit hij om onmiddellijk te gaan kijken wat er aan de hand was. Hij gaat onverschrokken verder, want hij is zelf een HSP en weet hoe de vork aan de steel zit.

 Hij gaat over een grote, met marmer geplaveide binnenplaats, klimt de trap op en komt in de zaal van de schildwachten.  Hij gaat verder door allerlei kamers.  Dan komt hij in een kamer, die helemaal verguld is, en daar, op een bed, waarvan de gordijnen aan alle zijden open zijn, ziet hij het schoonste schouwspel, dat hij ooit gezien had: een prinses, die ongeveer vijftien of zestien jaar lijkt te zijn en van een verblindende schoonheid is. Ze heeft iets stralends en goddelijks. Trillend van bewondering treedt hij nader en knielt bij haar neer. 

Met trillende handen geef hij haar het kaartje: Mannaz project – Coaching voor hoogbegaafde en hooggevoelige jongeren - www.mannazproject.com 

Wat rest er nog te vertellen?  Oh ja, ze leefden nog lang en gelukkig.