Als Zwarte Piet had ik fans op school
Vandaag kwam ik een leuk verhaal over een hooggevoelige man tegen. Ik deel hetgraag.
Bron: http://www.arenalokaal.nl/ondernemend/mensenwerk/10892-als-zwarte-piet-had-ik-fans-op-school.html
Ad Gruitrooij van Drukkerij Ravenstein
RAVENSTEIN - Hij begon drieënveertig jaar geleden als leerling handzetter in de boekdrukindustrie, maar bezit nu kennis van de modernste druktechnieken. Ad Gruitrooij (58) van Drukkerij Ravenstein is naast ervaren drukker een joviale man met gevoel voor humor. Jarenlang haalde hij onverwacht grappen uit op diverse momenten. “Mensen blij en aan het lachen maken is geweldig.”
Ad is geboren in Ravenstein als jongste van vijf kinderen. “Ik heb twee broers en twee zussen. Mijn vader werkte als boekhouder bij mengvoerder Stekelenburg. Mijn moeder was natuurlijk thuis. Ze zijn beiden in de zeventig overleden aan kanker.” Ad blijkt als kind niet de makkelijkste te zijn. “Ik wilde nooit leren, alleen maar spelen. Mijn ouders vroegen zich af wat er van mij moest worden.” Na de basisschool in Ravenstein, volgt Ad de LEAO in Berghem. “Die administratieve opleiding zei me niets en ik stopte na twee jaar. Mijn ouders raadden me toen aan om als leerling handzetter bij de Nederlandse Boekdrukindustrie, later Smeets, in Den Bosch te gaan werken. Vier dagen werken, een dag school in Roosendaal vond ik best.” Van zijn ouders moet Ad anderhalf uur per dag boven rustig op zijn kamer leren. “Ik ging wel naar boven, maar klom vervolgens via het balkon en de regenpijp naar beneden. Na anderhalf uur klom ik weer naar boven en liep via de trap naar beneden en zei dan tegen mijn moeder dat ik had zitten leren!”
Hoogdruk
Toch slaagt Ad voor de opleiding met vlag en wimpel en zet door. “Alles was in het begin met lood, hoogdruk. Dat werd al gauw vervangen door de nieuwste techniek, vlakdruk.”Ad wordt steeds fanatieker in zijn werk. “Hoogdruk was zeer intensief, want elke letter moest gezet worden. Soms vielen er letters uit of viel een heel karretje om, dan moest je van voren af aan beginnen. Bij vlakdruk gebruik je een aluminiumplaat en druk je op een rubberdoek, daarna op papier. Veel eenvoudiger.” In dertig jaar tijd werkt Ad zich op tot voorman en vervolgens chef van drie afdelingen. “Drukken is een fascinerend vak. Het is mooi om het eindproduct te zien. Ik herinner me dat wij de winnende foto’s van World Press Photo mochten opmaken. Of de teksten en foto’s van de Elfstedentocht. Het geeft een kick als je die mag opmaken en als eerste het resultaat ziet. Je moet onder druk werken en er mag niets misgaan.”
Drukkerij Ravenstein
Na dertig jaar verhuist het bedrijf naar Utrecht en Weert. “Vanuit Ravenstein vond ik die steden te ver weg om te reizen. Aangezien ik al langer speelde met het idee voor mezelf te beginnen, was dit het ideale moment. Samen met een compagnon begonnen we met advertenties, familiekaarten, huisstijlen en werk voor andere drukkerijen.” Op zijn oude werk tellen voor Ad alleen kwaliteit en het halen van de deadline. Maar als hij zelfstandig wordt, telt ook de prijs mee. “Ik ging samenwerken met andere drukkerijen. Je kunt ze als concurrent zien, maar ook als collega. Door samen te werken, ben je sterker.” Nu zit Ad grotendeels zijn werk achter de computer te doen. “Ik zei altijd: ik ga niet aan een computer zitten, maar techniek gaat zo snel, je moet wel mee. En ik vind het fantastisch. Ik maak alles digitaal op en ik hoef het maar uit te draaien en klaar is het. Ik doe het werk alleen. Mijn vrouw Ella (57) doet de administratie en verricht hand- en spandiensten.” Ad hoopt de komende jaren zijn drukkerij voort te kunnen zetten. “Het bevalt me prima, maar je weet natuurlijk nooit.”
Opa
Ad en Ella zijn al 35 jaar gelukkig getrouwd. Ze hebben twee kinderen Koen (31) en Linda (29). Ad is net opa geworden van Jasper. “Vader worden is geweldig, maar opa worden is nog mooier. Op dinsdag is Jasper bij ons. Mijn pauzes duren dan langer dan normaal.” Wellicht dat de kleine ook van zijn enthousiaste opa geniet, die als hobby heeft mensen blij maken. “Vroeger speelde ik als kind poppenkast. Ik verzon ter plekke allerlei verhalen voor andere kinderen.” Als misdienaar stond hij drie keer in de week in de kerk, niet vanwege het geloof, wel om dingen te regelen of grappen uit te halen. “De nonnen liepen met mij weg, door mijn enthousiasme, denk ik. En als ik de wijn met het water moest mengen, deed ik voor de gein meer water bij de wijn, tot groot ongenoegen van de pastoor.”
Later speelt Ad dertig jaar Zwarte Piet. “Als ik het pak aandeed, dan was ik echt een andere persoon. Ik maakte verhalen, was druk en heel aanwezig. Ik had fans op scholen, bij het Radboud, bij gehandicapten. Ik kon uren acteren. Toeschouwers hadden de grootste lol. Ook met de toneelclub Wissewas trad ik op.” Ad houdt van improviseren, wat hem niet altijd in dank wordt afgenomen. “Als er iets misliep, bijvoorbeeld iemand viel van het toneel, bleef ik gewoon doorspelen. Eens gooide ik een kussen door de zaal. Terwijl de regisseur het niet begreep, lag de zaal dubbel.”
Inmiddels aangekomen op een gevorderde leeftijd, doet Ad het rustiger aan. “Ik heb heel lang tafeltennis gedaan op hoog niveau, getennist en karper gevist. Ik ben in 2003 viskampioen van Nederland geworden. Maar vorig jaar heb ik zeven maanden een hernia gehad. Vreselijk, wat een pijn. Met rusten moest het overgaan, maar ik dacht dat het nooit over zou gaan. Daarbij kreeg ik het ook aan mijn hart. Ik had een onregelmatige pols. Ik slik nu vijf pillen per dag. Al mijn hobby’s stonden op een laag pitje.” Beetje bij beetje pakt hij de draad weer op. “Ik ga nu zwemmen en naar de sauna. Het probleem is dat ik niets half kan doen. Ik wil altijd harder, sneller, fanatieker. En het karper vissen vind ik niet meer zo leuk. Als je zoveel karpers gevangen hebt, is de drive eruit. Misschien ga ik nu wel meervallen vangen.” In ieder geval gaat hij weekendjes weg met zijn vrouw. ‘Wij zijn vroeger jarenlang met de vouwwagen naar de camping in Zeeland geweest. Verre reizen trekken me niet zo. Nu gaan we soms voor de zon naar Griekenland of een weekeindje naar Duitsland. We zoeken meer de rust op.”
Simone van de Wijdeven
Bron: http://www.arenalokaal.nl/ondernemend/mensenwerk/10892-als-zwarte-piet-had-ik-fans-op-school.html
Ad Gruitrooij:
RAVENSTEIN - Hij begon drieënveertig jaar geleden als leerling handzetter in de boekdrukindustrie, maar bezit nu kennis van de modernste druktechnieken. Ad Gruitrooij (58) van Drukkerij Ravenstein is naast ervaren drukker een joviale man met gevoel voor humor. Jarenlang haalde hij onverwacht grappen uit op diverse momenten. “Mensen blij en aan het lachen maken is geweldig.”
Ad is geboren in Ravenstein als jongste van vijf kinderen. “Ik heb twee broers en twee zussen. Mijn vader werkte als boekhouder bij mengvoerder Stekelenburg. Mijn moeder was natuurlijk thuis. Ze zijn beiden in de zeventig overleden aan kanker.” Ad blijkt als kind niet de makkelijkste te zijn. “Ik wilde nooit leren, alleen maar spelen. Mijn ouders vroegen zich af wat er van mij moest worden.” Na de basisschool in Ravenstein, volgt Ad de LEAO in Berghem. “Die administratieve opleiding zei me niets en ik stopte na twee jaar. Mijn ouders raadden me toen aan om als leerling handzetter bij de Nederlandse Boekdrukindustrie, later Smeets, in Den Bosch te gaan werken. Vier dagen werken, een dag school in Roosendaal vond ik best.” Van zijn ouders moet Ad anderhalf uur per dag boven rustig op zijn kamer leren. “Ik ging wel naar boven, maar klom vervolgens via het balkon en de regenpijp naar beneden. Na anderhalf uur klom ik weer naar boven en liep via de trap naar beneden en zei dan tegen mijn moeder dat ik had zitten leren!”
Hoogdruk
Toch slaagt Ad voor de opleiding met vlag en wimpel en zet door. “Alles was in het begin met lood, hoogdruk. Dat werd al gauw vervangen door de nieuwste techniek, vlakdruk.”Ad wordt steeds fanatieker in zijn werk. “Hoogdruk was zeer intensief, want elke letter moest gezet worden. Soms vielen er letters uit of viel een heel karretje om, dan moest je van voren af aan beginnen. Bij vlakdruk gebruik je een aluminiumplaat en druk je op een rubberdoek, daarna op papier. Veel eenvoudiger.” In dertig jaar tijd werkt Ad zich op tot voorman en vervolgens chef van drie afdelingen. “Drukken is een fascinerend vak. Het is mooi om het eindproduct te zien. Ik herinner me dat wij de winnende foto’s van World Press Photo mochten opmaken. Of de teksten en foto’s van de Elfstedentocht. Het geeft een kick als je die mag opmaken en als eerste het resultaat ziet. Je moet onder druk werken en er mag niets misgaan.”
Drukkerij Ravenstein
Na dertig jaar verhuist het bedrijf naar Utrecht en Weert. “Vanuit Ravenstein vond ik die steden te ver weg om te reizen. Aangezien ik al langer speelde met het idee voor mezelf te beginnen, was dit het ideale moment. Samen met een compagnon begonnen we met advertenties, familiekaarten, huisstijlen en werk voor andere drukkerijen.” Op zijn oude werk tellen voor Ad alleen kwaliteit en het halen van de deadline. Maar als hij zelfstandig wordt, telt ook de prijs mee. “Ik ging samenwerken met andere drukkerijen. Je kunt ze als concurrent zien, maar ook als collega. Door samen te werken, ben je sterker.” Nu zit Ad grotendeels zijn werk achter de computer te doen. “Ik zei altijd: ik ga niet aan een computer zitten, maar techniek gaat zo snel, je moet wel mee. En ik vind het fantastisch. Ik maak alles digitaal op en ik hoef het maar uit te draaien en klaar is het. Ik doe het werk alleen. Mijn vrouw Ella (57) doet de administratie en verricht hand- en spandiensten.” Ad hoopt de komende jaren zijn drukkerij voort te kunnen zetten. “Het bevalt me prima, maar je weet natuurlijk nooit.”
Opa
Ad en Ella zijn al 35 jaar gelukkig getrouwd. Ze hebben twee kinderen Koen (31) en Linda (29). Ad is net opa geworden van Jasper. “Vader worden is geweldig, maar opa worden is nog mooier. Op dinsdag is Jasper bij ons. Mijn pauzes duren dan langer dan normaal.” Wellicht dat de kleine ook van zijn enthousiaste opa geniet, die als hobby heeft mensen blij maken. “Vroeger speelde ik als kind poppenkast. Ik verzon ter plekke allerlei verhalen voor andere kinderen.” Als misdienaar stond hij drie keer in de week in de kerk, niet vanwege het geloof, wel om dingen te regelen of grappen uit te halen. “De nonnen liepen met mij weg, door mijn enthousiasme, denk ik. En als ik de wijn met het water moest mengen, deed ik voor de gein meer water bij de wijn, tot groot ongenoegen van de pastoor.”
Later speelt Ad dertig jaar Zwarte Piet. “Als ik het pak aandeed, dan was ik echt een andere persoon. Ik maakte verhalen, was druk en heel aanwezig. Ik had fans op scholen, bij het Radboud, bij gehandicapten. Ik kon uren acteren. Toeschouwers hadden de grootste lol. Ook met de toneelclub Wissewas trad ik op.” Ad houdt van improviseren, wat hem niet altijd in dank wordt afgenomen. “Als er iets misliep, bijvoorbeeld iemand viel van het toneel, bleef ik gewoon doorspelen. Eens gooide ik een kussen door de zaal. Terwijl de regisseur het niet begreep, lag de zaal dubbel.”
Inmiddels aangekomen op een gevorderde leeftijd, doet Ad het rustiger aan. “Ik heb heel lang tafeltennis gedaan op hoog niveau, getennist en karper gevist. Ik ben in 2003 viskampioen van Nederland geworden. Maar vorig jaar heb ik zeven maanden een hernia gehad. Vreselijk, wat een pijn. Met rusten moest het overgaan, maar ik dacht dat het nooit over zou gaan. Daarbij kreeg ik het ook aan mijn hart. Ik had een onregelmatige pols. Ik slik nu vijf pillen per dag. Al mijn hobby’s stonden op een laag pitje.” Beetje bij beetje pakt hij de draad weer op. “Ik ga nu zwemmen en naar de sauna. Het probleem is dat ik niets half kan doen. Ik wil altijd harder, sneller, fanatieker. En het karper vissen vind ik niet meer zo leuk. Als je zoveel karpers gevangen hebt, is de drive eruit. Misschien ga ik nu wel meervallen vangen.” In ieder geval gaat hij weekendjes weg met zijn vrouw. ‘Wij zijn vroeger jarenlang met de vouwwagen naar de camping in Zeeland geweest. Verre reizen trekken me niet zo. Nu gaan we soms voor de zon naar Griekenland of een weekeindje naar Duitsland. We zoeken meer de rust op.”
Simone van de Wijdeven
Reacties
Een reactie posten